De kwaliteit van leven van mensen met een beperking, en hun naasten, staat sterk onder druk. Niet vanwege hun beperking, maar vooral vanwege de verkokerde wetgeving, bureaucratie, en steeds grotere uitsluiting en achterstanden in alle domeinen van het leven. Dit werd weer pijnlijk duidelijk tijdens de ronde tafel op 20 maart in de Tweede Kamer, over de uitvoering van het VN-verdrag Handicap. Met diverse indrukwekkende verhalen door mensen met een beperking en naasten zelf.
Zie en hoor ons
In het gesprek werd steeds maar weer duidelijk dat het niet de beperking, maar de ontoegankelijkheid van de samenleving is die voor achterstelling en uitsluiting zorgt. Looplijnen in de openbare ruimte voor blinden en slechtzienden die geblokkeerd worden door fietsen of terrassen. Websites of tv-programma’s die niet toegankelijk zijn of de systemen die niet aansluiten op de leefwereld van de mensen om wie het gaat. Mensen met een beperking en hun naasten moeten op allerlei terreinen extra hard werken om er te mogen zijn en om naar wens en vermogen deel te nemen aan het maatschappelijk leven.
Allemaal worstelen ze met een enorme bureaucratie en het wantrouwen waar zij vaak mee geconfronteerd worden. In de verhalen van ervaringsdeskundigen kwam steeds terug dat zij willen kunnen zijn wie ze zijn. Dat hun talenten gezien worden en zij naar wens en vermogen deel kunnen nemen aan de samenleving.
En bijna 8 jaar na de inwerkingtreding in Nederland van het VN-verdrag Handicap mag de vrijblijvendheid er echt af. Als de overheid in haar handelen de rechten van mensen met een beperking schendt, dan moet dat kunnen worden voorgelegd aan de rechter. Als gemeenten niet in lijn handelen met de wet of het verdrag dan moet dat gecorrigeerd worden.
Bron: 