Mensen met een beperking zijn in Nederland eenzamer, armer en depressiever dan mensen zonder beperking. Dat is niet alleen zo vanwege hun beperking. Het komt ook doordat de samenleving hen buitensluit. Dit is deel 2 van een onderzoek naar hoe inclusief Nederland is voor mensen met een beperking.
Veel landen hebben het VN-verdrag Handicap ondertekend. In dat verdrag staan afspraken over hoe onder andere vervoer, scholing, zorg en werk meer toegankelijk moeten worden voor mensen met een beperking. Vijf jaar geleden ondertekende Nederland dat verdrag.
In november publiceerde Vrij Nederland een verhaal over fysieke (on)toegankelijkheid. Ondanks het verdrag, zijn er helaas nog veel plekken niet goed toegankelijk. Voorbeelden daarvan zijn te smalle deuren bij winkels en cafés, het ontbreken van rolstoeltoegankelijke toiletten, beperkt openbaar vervoer en ontoegankelijke bioscopen.
Toegankelijkheid gaat over meer dan zichtbare dingen. Het gaat er ook over dat je kan doen wat je wil doen, en dat je kan zijn wie je wil zijn. Dat is voor mensen met een beperking nog lang niet zo makkelijk als voor mensen zonder een beperking. Dat zegt José Smits. Namens de Alliantie VN-verdrag Handicap deed zij onderzoek naar het verdrag.
Het VN-verdrag Handicap kan daar volgens haar helpen met minder zichtbare problemen. Als voorbeeld noemt ze iemand die doof is en journalist wil worden: ‘Die mag niet geweigerd worden op de School voor de Journalistiek omdat die het verplichte vak radio niet kan volgen. Het is netter om dan het vak radio te vervangen door een ander vak. Dan kan de student gewoon de opleiding afronden en zich specialiseren in een vorm van journalistiek die bij hem past.’
Bron: 