Opvallend vaak krijgt het College voor de Rechten van de Mens meldingen van mensen die met hun assistentiehond worden geweigerd bij restaurants, hotels of andere openbare gelegenheden. Ook Ellen Zieleman overkomt dat zo nu en dan. ‘En dat doet echt wat met je’, vertelt ze. ‘Je mag niet meedoen met de rest.’
Even twee pizza’s bestellen bij een afhaalrestaurant. Dat is wat Ellen Zieleman wilde toen ze een tijd terug met haar man Bert op pad was. ‘Maar bij de deur werd ik tegengehouden’, vertelt ze. Althans niet zij werd geweerd, maar haar assistentiehond mocht onder geen beding de zaak in. ‘De eigenaar zei dat dat in strijd zou zijn met de Warenwet. Dat is onzin, maar er viel niet met hem te praten.’ En dus gingen Ellen, Bert en de hond naar een ander restaurant. Glimlachend: ‘Daar waren we gelukkig wel welkom.’
Maar zo’n weigering doet echt wat met je, legt Zieleman uit. Ze zit op haar vaste fauteuil in haar woonkamer in Nijverdal – een dorp tussen Zwolle en Almelo. Hond Sjef ligt naast haar. ‘Het is dan alsof je minderwaardig bent, je mag niet meedoen met de rest.’ Haar driejarige Golden Retriever is dan ook niet alleen een huisdier op wie Zieleman verzot is, maar ook haar ondersteuning. ‘Eigenlijk is hij mijn ogen’, zegt ze. ‘Zonder Sjef ben ik nergens. Hij geeft me vrijheid en zelfstandigheid. Door hem voel ik me veilig.’